Diverse verhalen vertellen is altijd een sterk punt geweest van anime. Van geschonden (denk aan actiegedreven verhalen met mannelijke hoofdrolspelers zoals in Aanval op Titan, Naruto En Kettingzaag man) naar shoujo (meer romantiek en fantasie gedreven, zoals Zeemans Maan En Ouran High School Gastclub), deel van het leven (realistische en herkenbare verhalen zoals te zien in K-aan! En Niet niet Biyori), isekai (wanneer een personage plotseling van hun wereld wordt getransporteerd naar een nieuwe of onbekende wereld, zoals in Zwaardkunst online) en alles daartussenin, het brede scala aan genres dat aanwezig is in anime, maakt de boodschap duidelijk dat het voor iedereen kan zijn – je hoeft alleen maar uit te vinden wat je leuk vindt.
Maar nu anime zo’n enorme populariteitsstijging over de hele wereld doormaakt, is het nu belangrijker dan ooit om de diversiteit te erkennen die ook onder zijn fans aanwezig is. Historisch gezien werden fandoms binnen anime – vooral voor een westers publiek – gedomineerd door blanke CIS-mannen, wat resulteerde in een giftige cultuur van poortwachters, seksisme, racisme en homofobie. Hoewel dit niet representatief is voor de hele anime-gemeenschap, spelen animatiestudio’s, streamingplatforms, schrijvers en fans allemaal een cruciale rol bij het doorbreken van deze traditionele barrières en het maken van anime niet alleen toegankelijker voor een breder publiek, maar ook leuker . Bijvoorbeeld, Jujutsu Kaisen werd alom geprezen voor het revolutioneren van het shonen-genre door zijn goed geschreven en complexe vrouwelijke personages zoals Nobara, Maki en Mai – die allemaal uitgesproken, zelfverzekerd en krachtig zijn.
