Het Hooggerechtshof overweegt de bekentenis van een huurling en de confrontatieclausule

WASHINGTON — In een argument van de Hoge Raad op woensdag naar aanleiding van een huurmoord in de Filippijnen waarbij een tweekoppig “kill-team” betrokken was, worstelden de rechters met de vraag hoe ze moesten omgaan met de getuigenis van een federale agent over een bekentenis van een van de beklaagden die de tweede beklaagde impliceerde.

De rechters hebben lang geprobeerd een grens te trekken die jury’s toestaat om dergelijke getuigenissen te horen en tegelijkertijd het zesde amendementrecht van de andere beklaagde te beschermen in een gezamenlijk proces “om geconfronteerd te worden met de getuigen tegen hem.” Die zin bleek na de ruzie in de zaak ongrijpbaar te blijven.

De zaak, Samia v. Verenigde Staten, nr. 22-196, kwam voort uit de activiteiten van een internationaal misdaadsyndicaat dat verantwoordelijk was voor, in de woorden van een rechter“een reeks misdaden die een James Bond-schurk waardig zijn.”

Een tweede rechter beschrijft de leider van het syndicaat, Paul Le Roux, schreef dat “De omvang en verscheidenheid van zijn buitensporige criminele gedrag tart een gemakkelijke samenvatting, en omvat wapen- en technologietransacties met Iran en Noord-Korea, pogingen tot kleine krijgsheerschappij in Afrika en het beramen van een staatsgreep op de Seychellen.”

De huurmoord op een makelaar in onroerend goed in de Filippijnen van wie meneer Le Roux dacht dat hij hem had bedrogen, vond plaats in 2012. (“Ik heb haar laten vermoorden”, getuigde hij in 2018, nadat hij was gearresteerd en begon samen te werken met de regering.)

De heer Le Roux zei dat de moord werd gepleegd door twee huurlingen die hij had ingehuurd nadat hij Joseph Hunter, een ondergeschikte, had opgedragen om “een nieuw moordteam” samen te stellen. De mannen, Adam Samia en Carl D. Stillwell, reisden naar Manilla. Aanklagers zeiden dat ze zich voordeden als potentiële kopers en dat ze de agent, Catherine Lee, hen hadden laten meenemen op een rondleiding langs verschillende panden.

Het lichaam van mevr. Lee werd later op een hoop afval gedumpt. Ze was twee keer van dichtbij in het gezicht geschoten.

De twee mannen, samen met meneer Hunter, werden samen berecht voor hun rol in de moord, die volgens de aanklagers begon met een samenzwering om een ​​moord te plegen terwijl ze nog in de Verenigde Staten waren. De heer Stillwell en de heer Hunter betwistten niet dat zij aan de misdaad hadden deelgenomen en betwistten alleen de jurisdictie van de Amerikaanse regering erover. Meneer Samia hield vol dat hij onschuldig was.

Alle drie werden schuldig bevonden en veroordeeld tot levenslang in de gevangenis.

De vraag voor de rechters was wat ze moesten doen met een verklaring die dhr. Stillwell had afgelegd aan een federale agent waarin hij zijn eigen rol in de moord erkende en de deelname van dhr. Samia beschreef. Advocaten van de heer Samia zeiden dat het in strijd was met de confrontatieclausule om de agent de beschuldigingen van de heer Stillwell te laten beschrijven, omdat de heer Stillwell zelf niet zou getuigen en er dus niet over kon worden ondervraagd.

De oplossing van de onderzoeksrechter was om de agent toe te staan ​​te getuigen over de bekentenis, maar om de naam van meneer Samia weg te laten en te vervangen door saaie uitdrukkingen als ‘een andere persoon’.

De agent getuigde bijvoorbeeld dat meneer Stillwell ‘een tijd had beschreven waarop de andere persoon met wie hij was de trekker overhaalde op die vrouw in een busje waarin hij en meneer Stillwell reden’. De rechter instrueerde de jury dat de getuigenis van de agent “alleen ontvankelijk was voor meneer Stillwell.”

Kannon K. Shanmugam, een advocaat van meneer Samia, zei dat dat niet goed genoeg was.

“De ondervraging door de aanklager van de agent die de bekentenis aflegde, liet er weinig twijfel over bestaan ​​dat de bekennende beklaagde ‘de andere persoon’ had genoemd,” zei de heer Shanmugam, eraan toevoegend dat zijn cliënt “de enige beklaagde was die aannemelijkerwijs ‘de andere persoon’ had kunnen zijn. .’”

Opperrechter John G. Roberts Jr. zei dat dat discutabel was. “Misschien zullen ze zich afvragen,” zei hij over de jury, “‘Wel, waarom zeggen ze een andere persoon als het deze man was, en het moet zijn omdat het iemand anders is die ze niet voor de rechter hebben gebracht.'”

Rechter Amy Coney Barrett zei dat de implicaties van de positie van de heer Shanmugam extreem waren.

“Uiteindelijk,” zei ze, “komt het erop neer dat je gewoon niet twee beklaagden samen kunt berechten als je een niet-getuigende beklaagde en een bekentenis hebt.”

Caroline A. Flynn, een advocaat van de federale overheid, zei dat de rechter in eerste aanleg een verstandig compromis had gesloten. “Bekentenissen die de naam van een beklaagde vervangen door een natuurlijk klinkend zelfstandig naamwoord of voornaamwoord geven geen aanleiding tot een overweldigende kans op ongehoorzaamheid van het jurylid”, zei ze.

Rechter Elena Kagan leek twijfelachtig. Ze beschreef een hypothetisch scenario: ‘John en Mary gaan uit en ze beroven Bill, en ze worden ontdekt, en ze worden berecht, en ze worden samen berecht. En John heeft bekend. Laten we zeggen dat hij zei: ‘Mary en ik gingen naar buiten en beroofden Bill.’”

Mevrouw Flynn zei dat het ongepast was om de bekentenis in die vorm toe te staan. Dat gold ook voor het invoegen van het woord ‘geredigeerd’, zei ze, voor Mary’s naam.

Rechter Kagan vroeg toen naar een ander soort wijziging. Wat als, vroeg ze, “in de bekentenis staat: ‘Zij en ik gingen naar buiten en beroofden Bill’, of er staat: ‘De vrouw en ik gingen naar buiten en beroofden Bill’.”

Mevrouw Flynn zei dat het alternatief de grondwet niet zou schenden.

Justitie Samuel A. Alito Jr. zei dat er slechts twee “analytisch zuivere” manieren waren om over het probleem na te denken. Een daarvan, zei hij, was om erop te vertrouwen dat jury’s de instructies van de rechter zullen opvolgen. De andere, zei hij, was om aan te nemen dat jury’s niet kunnen negeren wat ze afleiden uit verwijzingen naar andere beklaagden in een bekentenis.

De heer Shanmugam pleitte voor zoiets als de tweede benadering.

“Als je een stinkdier in de jurybox gooit, kun je de juryleden niet opdragen er niet aan te ruiken”, zei hij. “En ik zou zeggen dat dit een zaak is waarin de regering niet alleen een stinkdier in de jury heeft gegooid, maar er ook herhaaldelijk op heeft gewezen. En van de jury kon nauwelijks worden verwacht dat ze het zou negeren.”