Wat ik lees: The Rise of Fascism Edition

Deze week las ik, in dezelfde geest die me ertoe bracht om heel “Babylon Berlin” vorige maand opnieuw te bekijken, “Pruiken op de green”, De striproman uit 1935 van Nancy Mitford waarin ze haar zussen Diana en Unity vervalst, die nauw betrokken waren bij de fascistische bewegingen in Groot-Brittannië en Duitsland. (Diana’s huwelijk met Oswald Mosley, de leider van de British Union of Fascists (BUF), vond plaats in de woonkamer van Joseph Goebbels in aanwezigheid van Adolf Hitler. Unity verhuisde naar Duitsland, waar ze goede vrienden werd met Hitler.)

Het boek is een opmerkelijke momentopname van een historisch venster waarin het fascisme populair genoeg was om te spotten, maar door velen in Groot-Brittannië nog steeds als een dwaze hobby werd gezien in plaats van als een daaruit voortvloeiende politieke beweging. In de roman zijn de “Union Jackshirts” – een nauwelijks verhulde verwijzing naar Mosley’s BUF-aanhangers, wier uniformen hen de bijnaam “Blackshirts” opleverden – een verwarde bende naïeve rijke mensen die zich aansluiten omdat ze zich vervelen en/of proberen slapen met elkaar. Het punt van de roman is niet dat de beweging gevaarlijk is, maar dat ze zichzelf te serieus neemt.

Nancy Mitford lijkt aanvankelijk zelf die houding ten opzichte van het fascisme te hebben gehad. In “De Mitford-meiden,‘, een biografie van de familie, schrijft Mary S. Lovell dat Nancy al een tijdje lid was van de BUF, blijkbaar omdat ze het zag als een manier om Diana te steunen. Nadat de bijeenkomsten van de partij gewelddadiger en militaristischer werden, begon Nancy afstand te nemen. Toen enkele jaren later de oorlog uitbrak, was ze zo bezorgd geworden dat ze er bij de Britse regering op aandrong Diana en haar man gevangen te zetten als bedreigingen voor de nationale veiligheid.

Het is een terugkerend thema in zowel “Wigs on the Green” als “Babylon Berlin”: in de beginjaren leek het fascisme dwaas en vulgair, een beweging die geobsedeerd was door uniformen en openbare praal. Maar het stond zo ver af van de ‘echte’ politiek dat niemand het meer beschouwde dan een afleiding, een ongemak of misschien een hulpmiddel om te hanteren.

Die afwijzende houding doet me vreemd genoeg denken aan de stelregel uit de wereld van start-ups dat disruptieve innovaties er vaak gek uitzien. “De reden waarom grote nieuwe dingen door de gevestigde exploitanten worden besluipt, is dat het volgende grote ding altijd wordt afgedaan als ‘speelgoed'”, schreef Chris Dixon, een prominente durfkapitalist, in een invloedrijk essay in 2010, op basis van inzichten uit “Het dilemma van de vernieuwer‘, door Clayton Christensen. Dixon voerde aan dat grotere bedrijven niet de moeite nemen om zich te verdedigen tegen innovaties van kleinere rivalen, omdat ze ‘speelgoed’ als beneden hun peil houden. En dan ontdekken ze plotseling dat de parvenu’s hun markten hebben gekannibaliseerd.

Zaken en politiek zijn beide slechts verlengstukken van de menselijke natuur. Dus misschien is het niet verwonderlijk dat vergelijkbare patronen in beide arena’s kunnen opduiken – en ook in de huidige politiek.

Wat moet ik lezen?

Bedankt aan iedereen die heeft geschreven om me te vertellen wat je leest. Laat de inzendingen maar komen!

Ik wil horen over dingen die je hebt gelezen, bekeken of beluisterd waarvan je denkt dat ik ze moet bekijken. Het kan zijn vanwege thema’s waarover ik in de nieuwsbrief heb geschreven, of een idee waarvan u denkt dat het de moeite waard is om te onderzoeken. Maar ik ben ook geïnteresseerd in dingen waarvan je denkt dat we er allemaal van kunnen genieten.

Als je mee wilt doen, u kunt dit formulier invullen. Mogelijk publiceer ik uw reactie in een volgende nieuwsbrief.

Bedankt dat je abonnee bent

Lees hier eerdere edities van de nieuwsbrief.

Als je geniet van wat je leest, overweeg dan om het aan anderen aan te bevelen. Zij kunnen zich hier aanmelden. Blader hier door al onze nieuwsbrieven voor abonnees.

Ik zou graag uw feedback op deze nieuwsbrief ontvangen. E-mail uw gedachten en suggesties naar interpreter@nytimes.com. Je kunt mij ook volgen op Twitter.